'n week rondom de spoorlijn

De eerste nachten van ons weekje in en rondom Kanchanaburi logeren we in het Royal River Kwai Resort; kijk, da's nu een echt  resort met als grootste pluspunten het (openlucht) restaurant aan de rivier en het schitterende zwembad middenin 'n schaduwrijke tropische tuin (zwemmen gaat nog niet, maar dompelen met deze temperaturen is ook heerlijk!) We reserveren voor 's avonds een tafeltje direct aan het water, maar als we rond 7 uur aankomen is het zo pikkedonker dat we de rivier maar nauwelijks kunnen zien....

Wanneer we ons de eerste middag net aan het zwembad hebben geïnstalleerd arriveert er een grote groep Nederlanders... Uit de gesprekken links en rechts maak ik op dat het allemaal nabestaanden zijn van de slachtoffers van de bouw van de "dodenspoorlijn". 'n Dag later zien we op de erebegraafplaats in de stad een "verse" krans staan met de tekst "Voor altijd in ons hart - Pelgrims SHBSS 2017". Even googelen en we begrijpen dat het om een (twee-jaarlijkse) pelgrimage gaat van de Stichting Herdenking Birma-Siam Spoorweg. Alle deelnemers van de reis zijn (klein-)kinderen van de krijgsgevangenen die hier zijn omgekomen tijdens de bouw van de spoorlijn. Naast veel Britten en Australiërs zijn er bijna 3000 Nederlanders omgekomen....

Op de website van de stichting lees ik de dagverslagen en wordt gewezen op plekken die niet in de Lonely Planet beschreven zijn. Eén van die plekken is het Wang Pho treinviaduct; 'op een met explosieven uitgehouwen richel kronkelt zich 300 meter lang een houten viaduct langs de River Kwai, aan de aanleg hebben Nederlandse krijgsgevangenen een belangrijke bijdrage geleverd' zo lees ik in het verslag. Hij is - al krakend - nog steeds in gebruik. En alsof het allemaal perfect gepland is door de "reislijder" komt, wanneer wij daar arriveren, juist een trein aanrijden (die gaat maar een paar keer per dag op en neer van Bangkok naar Nam Tok!)

De Hellfire Pass met het bijbehorende museum en herdenkingsplaats zijn ook 'n must see; het museum is on-Thais mooi. Modern en informatief plus een schitterende (Engelstalige) informatiefolder; al snel blijkt dat het een Australisch project is, aangezien vooral Britten en Australiërs hebben gewerkt aan deze doorgang (ook wel 'cutting') dwars door de rotsen. Indrukwekkend!

En dan natuurlijk de brug; aan het einde van de oorlog door de Amerikanen gedeeltelijk gebombardeerd en dus niet helemaal origineel. Het is druk bezocht; wanneer wij er op zaterdagochtend vroeg zijn kunnen we nog rustig naar de overkant lopen en de Chinese tempel daar bezoeken. Terug is het dringen geblazen. Een straatmuzikant op de brug speelt onduidelijke melodieën op z'n viool; wanneer wij langslopen zet hij het thema van de film "the Bridge over the River Kwai" in, je weet wel dat fluit-muziekje. De violist en ik glimlachen ietwat melancholisch naar elkaar en het deuntje blijft de rest van de dag in m'n hoofd zitten...

Na de wandeling over de brug vertrekken we naar onze volgende verblijfplaats; 'n uur verder stroomopwaarts. Daar parkeren we de auto en worden we met 'n longtailboat binnen 15 minuten naar de Float House gebracht. Een drijvend hotel in een bocht van de rivier, midden in het Erawan National Park.

Een geweldige plek en een hotel dat onmiddellijk in onze top 5 van bijzondere verblijfplaatsen beland (naast onder anderen 'Wolwedans' in Namibië, 'Llao Llao' in Argentinië) Het enige nadeel is dat de longtailaboats - vooral 's ochtends vroeg en aan het einde van de middag - met veel kabaal en met grote snelheid voorbij varen en de hele handel door de golfslag flink heen en weer gaat! De schommelstoel schommelt uit zichzelf..... Da's 'n heerlijk dagje niets doen daar; we fietsen naar een grot en wandelen naar 'n Mong-dorp en verder niets...

Het draait trouwens niet alleen maar om de spoorlijn hier, met schitterende National Parks en - jazeker - bijzondere tempelcomplexen! de Erawan waterval is volgens velen de mooiste waterval van het land; wanneer we 's ochtends arriveren staat er 'n handje vol auto's op het parkeerterrein, maar 2 1/2 uur later na de beklimming en (glibberige) afdaling zijn de kolossale bussen niet te tellen. We zijn op de terugweg inderdaad heel veel Russen tegengekomen....

 

Voor onze derde overnachtingsplek rijden we naar de stad terug; 'the Glory' is (alweer) 'n gloednieuw hotel, stijlvol ingericht met heerlijk zwembad direct aan de rivier en midden in de gezellige drukte en 'the place to be'. Het festival - waar ik eerder over schreef - gooit enigszins roet in het eten. Allereerst - maar het minst erge - is dat de sound & light show in tegenstelling tot eerdere berichten alleen in het weekend wordt opgevoerd; die missen we dus.... Veel vervelender is dat de kermis rondom de brug - een kilometer hiervandaan, aan de overkant van de rivier - zoveel lawaai maakt dat we elkaar nauwelijks kunnen verstaan op het balkonnetje.... De bedoeling van het festival is om nieuwe toeristen te trekken, maar ik ben bang dat dat op deze manier niet gaat lukken. Toeristen vinden het over het algemeen niet prettig om tot middernacht te schudden in bed door heftige bassen van 3 verschillende muzieksoorten tegelijkertijd.

Op speciaal verzoek heeft de "wizzkid" er voor gezorgd dat we naar "the Bridge over the River Kwai" (uit 1957) en "the Railway Men" (2013) kunnen kijken (die worden in Leiden gedownload en hier naar toe geüpload, Joost mag weten hoe....) Die laatste film - 'n waar gebeurd verhaal - gaat over een Brit die in deze contreien gemarteld wordt door een Japanner. Hij treft de man na de oorlog weer en neemt wraak. Vervolgens worden ze vrienden voor het leven!

Dezelfde dag zien we 's avonds dus weer een trein rijden over het houten viaduct....

Vandaag rijden we terug naar Bangkok en leveren de Honda City na 4 weken en bijna 4000 km weer zonder kleerscheuren in, morgen vliegen we in 45 minuten naar Siem Raep in Cambodja. 'n Nieuw avontuur!