En 't verbaast me helemaal niet dat dat gebeurd is; de paadjes - met aan beide kanten diepe ravijnen - zijn soms maar 30 tot 40 cm breed! ("dood- en doodeng", zou André zeggen) In geen enkel ander geciviliseerd land zou dit veiligheidstechnisch toegestaan zijn... Naar aanleiding van het incident zouden er hekken en waarschuwingsbordjes worden geplaatst door de autoriteiten; zover is het klaarblijkelijk nog niet gekomen! 't Is overigens wel een schitterend gebied, maar je moet hier beslist niet op je teenslippertjes gaan rondlopen... De dame is met nek- en rugklachten uit het ravijn gevist en opgenomen in het ziekenhuis. Inmiddels is ze volgens mij weer thuis.
Het is trouwens ook een hele onderneming om in Pai te komen. De weg is lang en er zijn misselijkmakend veel (haarspeld-)bochten; ik geloof iets van 750! Iedereen heeft haast en om het langzame verkeer te passeren worden er gevaarlijke toeren uitgehaald. Maar afijn, we zijn er.
Eenmaal aangekomen schrok ik me wezenloos; ik had best wel veel volk verwacht, maar 't is hier haast drukker dan op Khao San Road in Bangkok! Toen we hier 14 jaar geleden door heen reden leek het een rustig dorpje in een heerlijke vallei tussen de bergen, nu is het een paradijs voor backpackers en verlopen hippies. (ik denk dat wij in de categorie "ouwe farangs" vallen...) Al die jonge rugzaktoeristen worden met kleine busjes aangevoerd en in "guesthouses" en hostels ondergebracht.
Wij hebben met ons huisje van Family House@Pai iets meer comfort, maar geen koelkastje; dus elke middag voor een paar zakken ijs naar het winkeltje op de hoek, want 'n koel drankje met deze temperaturen is toch wel lekker! (m'n Thaise woordenschat is dan ook uitgebreid met 'nam keng' (ijsblokjes) en 'manaw' (limoen); allebei noodzakelijk om m'n wodkaatje aan te kleden....)
Het eerste wat backpackers doen wanneer ze gearriveerd zijn is 'n scooter uitzoeken bij een van de vele verhuurbedrijfjes en betalen daar dan een habbekrats voor. Ook zonder enige ervaring stappen ze probleemloos op de scooters, waarvoor je qua vermogen eigenlijk een motorrijbewijs nodig hebt, en scheuren door de bergen en de drukke straatjes van Pai. Dat dat vaak fout gaat is zo klaar als een klontje; het lokale ziekenhuisje is druk met 2 dingen. Allereerst het verzorgen van "scooter-slachtoffers"; je ziet er heel wat strompelen door het dorp met ledematen in het verband.
Het tweede waar ze druk mee zijn - en ik wilde dat eigenlijk eerst niet geloven - zijn slangenbeten. Maar sinds we vanochtend vanaf ons knusse terrasje maar liefst 2 slangen - elk één meter lang - over ons paadje zagen kronkelen kan ik me er iets bij voorstellen...
Ze verdwenen onder het huisje en het personeel - druk doende met de tuin en de kamers - sloeg op tilt; niet echt een geruststellende gedachte! Al googelend (snake, red neck) kwam ik er al snel achter dat ze alleen kikkers, vis en padden eten en dat ze giftig zijn (ze verstuiven gif vanuit hun nek!?). De meevaller was dat mensen alleen na meerdere beten problemen kunnen krijgen. Maar ja, we letten sindsdien wel extra op wanneer we over het paadje lopen....
Net als bij de River Kwai hebben de Japanners hier ook een brug gebouwd tijdens de oorlog; da's één van de topattracties. De Aziaten - ik ga er maar vanuit dat het geen Japanners zijn....- lopen uitgebreid selfies te maken op de brug.
Overigens is er 'n veel belangrijkere brug naar de overkant van de rivier bij ons hotel, dat wil zeggen die is er momenteel niet... Aan de andere kant zijn blijkbaar de parkeerplaatsen van het hotel; hier is het vechten om 'n plekje. Er zijn nu ondertussen 6 auto's voor 2 plekjes; dat wordt morgenochtend vroeg 'n heel gedoe om 'm uit de rij te krijgen. De brug - volledig van bamboe gemaakt - verdwijnt elk jaar tijdens het regenseizoen in de sterk stromende rivier en dit jaar hadden ze 'm te vroeg herbouwd. De monsoon kwam terug en weer ging de brug ten onder. Er wordt nu druk getimmerd aangezien er ook heel wat guesthouses aan de andere kant zijn... 't Is een mooi staaltje bouwkunde, want de overspanning is fiks!
(over de River Kwai gesproken: we lazen laatst dat er komende week (tijdens ons verblijf daar) een bijzonder festival zal zijn met onder andere een 'sound & light-show" rondom de brug! We vallen weer met onze neus in de boter; we gaan deze keer eerst op zoek naar een vertaalapparaatje!)
De vier dagen in Pai waren - niet alleen door de 'vibe' van het dorp - heerlijk relaxed. Eigenlijk echt vakantie! 's Ochtends - later dan we gewend zijn - op ons gemakkie ontbijten en 'n beetje rondtoeren door de omgeving. Na de lunch in het dorp uitgebreid bij het zwembad vertoeven en vervolgens na de borrel weer het dorp in op zoek naar 'n restaurant. Die zijn er in overvloed en in allerlei smaken. Ook allerlei lekkers op de nachtmarkt! Voor vanavond heeft Paul 'n pizzeria bedongen; de komende dagen logeren we in dorpjes van niets, midden in de jungle en op het platte land. Daar mogen we in onze handjes knijpen als we überhaupt 'n restaurant kunnen vinden...
 |
| 'n lichte zaterdaglunch |
3 comments:
Hè,hè,hè,
Sinterklaas is ook weer in het land, alleen niet in Spanje, hij is op
vakantie naar Holland.
Ik vind het maar niks die smalle paadjes, die slangen, ik blijf wel thuis.
Wat het eten betreft gaat het jullie goed, geniet ervan,want in de bush
Zijn geen supermarkten.
Dus nu een laagje opbouwen voorraadje opbouwen voor die tijd daar.
Vandaag toch naar Cambodja?
Goede reis doe voorzichtig.
Groetjes Loes.
De mevrouw van het hotelletje heeft heerlijk voor ons staan wokken en was verbaasd dat we tegen al die pepers konden... Toch nog lekker gegeten!
We gaan pas 30/11 naar Cambodja
Inderdaad: dood-en doodeng! Behalve de nam keng en manaw.
Post a Comment