van Khao Sok naar Khao Lak

Geen olifant, geen tijger, geen tapir gezien… alleen een paar apenfamilies, de gebruikelijke vlinders en één varaan! Khao Sok bestaat eigenlijk uit 2 delen die 60 km van elkaar vandaan liggen; het park met een zeer bescheiden aantal hikes (je kan niet – zoals in veel andere parken – met de auto door het park toeren) en het waanzinnig grote (stuw-)meer. Dus dat betekent één dagje varen en één dagje wandelen.

Volgens de (ietwat wonderlijke) dame van ons “tentenkamp” kunnen wij – omdat we eigen vervoer hebben – prima zelf iets regelen bij de pier van het meer en hoeven we geen toertje te boeken. Maar ja, wanneer je geen woord Thais spreekt blijkt dat toch lastiger dan verwacht! Uiteindelijk belanden we, na betaling van 2000 Baht (= € 50) in de oudste – volledig van hout gemaakte – longtailboat in het haventje en er wordt ’n schipper opgeduikeld die nauwelijks te verstaan is. Temeer omdat de haperende en sputterende motor zoveel kabaal maakt dat enige conversatie onmogelijk is… We spreken af om 4 uur te gaan varen en kunnen zo een aardig stuk van het meer bevaren. Het is onder backpackers erg populair om één nachtje te logeren op één van de “floating resorts” (erg basic…); wij maken er ’n sanitaire stop en bovendien prettig om de benen even te strekken. Vanaf het moment dat we in het bootje stappen zie ik door verschillende naden water sijpelen, toch leggen we zonder problemen 4 uur later weer aan aan de pier!

Je kan maar 2 betrekkelijk korte en tamelijk saaie wandelingen zonder gids maken in het park; het bord met de waarschuwing dat je overstekende olifanten kan tegen komen maakt het niet veel spannender. Het wordt pas ‘n echte jungletocht wanneer we even uitpuffen op een stel rotsen bij een waterval en een familie makaken (ma makaaak, pa makaak en de kleine…) over diezelfde rotsen wil oversteken.

Op de foto komt pa nog best vriendelijk over, maar nog geen 3 seconden later komt-ie luid brullend en met opgetrokken bovenlip op ons afgerend; we staan blijkbaar iets te dicht bij de kleine. We schrikken ons het apenlazarus en deinzen al gillend terug. Gelukkig druipt-ie dan af, want een apenbeet is risky business…..

Na 3 km loop je tegen een bord aan met de boodschap dat het vanaf daar verplicht is met een gids te wandelen (want moeilijk, gevaarlijk, blablabla....) 1000 Baht boete als je het toch stiekem doet. het opperhoofd van het 'checkpoint' knijpt echter graag een oogje dicht, zodat we toch nog even echt door het regenwoud kunnen hiken. Na 'n poosje moeten we toegeven dat het inderdaad een zware wandeling is en keren om....

Wanneer we uitgeput en doorweekt van de transpiratie de auto in stappen zien we pas de enorme bloedvlek op Paul z’n broekspijp; blijkbaar heeft ’n bloedzuiger zich op z’n dijbeen tegoed gedaan aan z’n bloed. Door het antistollingsmiddel, dat die beesten gebruiken om optimaal te kunnen genieten, bloed het nu flink en kan ik eindelijk m’n EHBO-kitje gebruiken! Wondje ontsmetten, bloeden stelpen en een pleister erop; fluitje van een cent.  Het kost veel meer moeite om z’n favoriete korte broek schoon te krijgen….

De rit van de bergen van Khao Sok naar de kust (Khao Lak) duurt maar 1 ½ uur, maar onderweg maken we een paar stops voor Tsunami herdenkingsmonumenten, de Tsunami begraafplaats (voor ongeïdentificeerde slachtoffers) en ‘boat 813’ (een miltaire boot die voor de kust de veiligheid van de koninklijke hoogheden die daar kerstfeest vierden in de gaten hield en bijna 1 ½ km landinwaarts is terug gevonden. 'n kleinzoon van de koning heeft het natuurgeweld niet overleefd, net zoals 290.000 (!) andere slachtoffers in de hele regio….) Helaas wordt een en ander - bijna 11 jaar na dato - niet meer zo goed onderhouden.

Het zuiden van Thailand kent een iets langer regenseizoen; dit betekent dat het de hele dag prachtig weer is, maar dat tegen borreltijd de hemel even openbreekt. In plaats van een mooie zonsondergang (we logeren alleen vrijdag en zaterdag aan de westkust van Thailand) worden we op ons balkon met uitzicht op zee getrakteerd op een waanzinnig vuurwerk/onweer! Ook ’s nachts wat kabaal aangezien de hoge bomen rondom ons huisje grote zaaddozen met een vaartje afvuren en die vallen dan vervolgens met een flinke knal op het zinken dak…. Boem! (maar ach, het dunne tentdoek van de afgelopen 3 dagen was dan weer niet bestand tegen het lawaai van de grote familie uit Singapore; 'hebben de oordopjes dus altijd bij de hand!)